BABAMIN MİRASI : OKKALI İKİ TOKAT

Bir kaç saat sonra yüzümde eksik olacak tek şey kızarmış avuç izleri ve bir ömür kalacak acı. Babamdan bana kalan herşey her zaman ağır gelirdi bedenime hoş nasıl anlatılır bilmem ama çocukluk görmeyen bedenime kadın olmayı küçük yaşta öğrettim çocuk yanımsa hep ruhumun bir köşesinde çiçekli kalmaya devam edecek. Parmağımı bir bez bebeğe uzatıp baba bunu bana alır mısın demeye hiç vaktim olmadı ona göre oyuncağımın olmasına çocukçaydı, çocuk halimle çalıştırmak çocukça değildi.. Sahi ben hiç çocuk olmak nasıl bir duygu hiç bilmedim anımsamak istiyorum da bir şekilde hiç bir şey animsayamiyorum hatta inanır mısınız ben iyi ki büyüdüm diye seviniyorum oysa tam tersi olması gerekiyor dimi benimde şuan demem gereken keşke çocuk olsam tekrar diyemiyorum işte.. Sırtimın hep hafif kamburlugundan şikayet eder dostlarım dik yürü biraz kendini sev gibi nasihatler alırım diz boyu. Gecenin bir yarısı yalın ayak evden kaçışlar, gözyaşları, mırıl mırıl dualar tanrıya... Çocukken hep büyüsem bunu yaparım şunu yaparım gibi hayallerim olmadı çünkü babama göre ben hiç çocuk değildim ve çocukluk nedir bilmezdim kendimi bildim bileli hep büyüktüm sahi neydi çocukluk? Kendi ellerimle silerken gözyaşlarımı farkında olmadan tanrıya isyan ediyorum neden bu zayıflık! Övünmek gibi olmasın babamdan şanıma yaraşır miras kaldı. Bir tutam saç ,sıkılmaktan boğulmuş bir boğaz ve iki okkalı tokat.

AYŞENUR DODANLI