KAFAMDA BİR MANOLYA ÖRGÜSÜ

Kafamda bir manolya örgüsü Bu şehrin havası bozuk Gecenin karanlığını yarıp giden o minibüs, Mutluluktan dönüşün simgesiydi.. Parıldayan yıldızlar gündüzlerin nakışı olacak Gündüzleri puslu ve keskin bir hava aydınlatacak, Ben kendimi rakımın en üstünde bir kalede bulacağım Üstüme doluşacak mis kokan o çiğ taneleri Üşüyen bir el bana sığınacak, Ben soluğu Ayder yaylasında bir sobanın kenarında alacağım.. Berrak hava ciğerlerime doluşuncaya kadar bir göze baka kalacağım.. Ziganadan geçince sislere bulaşacak ellerimiz, Bir tekeri feda edeceğiz, mavi ve beyaza.. Düşlerimizi, bir manzara yeşilliği ile süsleyecek.. Sevdaluk köprüsünü fotoğraf kareleri ile alaşağı edeceğiz.. Sevda yine galip geldi bu cenkte Üstüme gelen palovit şelalesine karşı, Kıyafetlerim can çekişiyordu Titreyen bir el bana sığındı.. Başında bir karadeniz keşanı ile Beni bir kez daha iliklerime kadar aşık etti.. Susmalarımıza şahitlik eden tepe evleri Bir yumruk yürek arasında huzur kovalıyorduk... Simurg gibi yeniden doğuyorduk doğanın elinde.. Kanatları nemden yorulan bir kelebek ile uçan salıncağa tutunuyorduk... Bir çarpı daha arıyorduk güne Takvimler eskidikçe, anılar çoğalıyordu... Öten kuşlar, su sesleri, akan dereler, Hepsi bir rüya manifestosuydu adeta Oksijenden kurguladığımız ütopyadan Beton hegomanyasının egemen olduğu yere doğru ilerliyorduk.. Zaman bizi sıra dağlardan Kaçkar dağlarına kadar taşımıştı Gözlerimizi çat yaylasında kahvaltıda açarken Mahurdan beste çalan o anbians serinletiyordu yorgunluğumu.. Sevdanın temellendiği bir yere daha imzayı atıyorduk Kanatları ıslanan kelebeğin bana hayat dilemesi, Süslüyordu bu cengi, Tabiat sanki vizör gibi bizi renklendiriyordu.. Ateş çıkmıyan yerden sevda yine filizleniyordu. Üşüyen o el gülüyordu, gülmek acıyı azat etmekti Yeşil maviye özgürken vuruldu.. Tıpkı senin benim kirpiklerime konduğun gibi.. Titreyen o el, uyuyordu yol bitmişti... HAKAN BULUM