Ölüm Meleğinin Defterinden Notlar

Onu ilk defa görmüştüm, son bir haftadır izliyordum. Ölüm Meleği olarak bu kadar kıymetsiz, aşağılanmış bir insana tanık oluyordum. Çok ölüm görmüştüm. Ama bu adam kurtarıcısı tarafından terk edilmiş büyük bir boşluğa itilmişti. Birkaç saat sonra ruhunu ait olduğu yere götüreceğim, inancı tam... Gözleri sadece tavanı izliyor ve zihninden sadece, bir tutam hatıralar ve bir de çocukluğu gelip gidiyordu. Bunu özellikle yaparız, son anlarda ona nereden geldiğini, nerede olduğunu ve nereye gideceğini bildirmek için. Ancak söylediğim gibi, sadece çocukluk anısı ve buraya gelişindeki öyküler ağır basıyordu. Bu işin bir de sorgusu var... Bizler sadece bunları icra eder, ölümü gerçekleştirirdik. Bu ırk müthiş bir donanıma sahiptir ve bu donanıma sahip olduğu gibi de yeryüzünde ihaneti ve kini kan gibi, ekmek gibi, aşk gibi kabullenen ve uğruna Kendi soyundan gelenleri öldürecek tek kişi de yine bu ırktır. Bir çoğunun canını alırken, haykırışlarını, gözyaşlarını, umutlarının çöküşüne şahit olmuştum. Kuşkusuz bizim yargılama hakkımız bulunmaz. Ancak bu ırk kendini, tabiatını, doğasını kabul etmedikçe hiçbir yargının sonucunu alamayacaktır.

Atilla KABAK